شاید از عجایب روزگار باشد، شاید نه. این که از کنار دستی ات بپرسی شما چینی هستی؟ بگوید ؛ نه . من یک آمریکایی ام، بعد تو بگویی اما چهره ات به چینی ها ، یا چه می دانم مثلن به فیلیپینی ها می خورد؟ بعد او با لهجه ی غلیظ آمریکایی بگوید ؛ نه من آمریکایی ام ، یعنی پدرم ویتنامی است و مادرم آمریکایی، اما من در آمریکا به دنیا آمده ام و یک آمریکایی ام.
و تو در خانه به این فکر کنی که چطور می شود یک ویتنامی و یک آمریکایی کنارهم زندگی کنند، فرزندی داشته باشند که اول آمریکایی باشد بعد هم ویتنامی.
زندگی هم چیز عجیبی است. دیدن یک نفر با قیافه ی "ویت کنگ" ها با لهجه ی آمریکایی هم شاید از عجایب این زندگی باشد، شاید هم نه.
و تو در خانه به این فکر کنی که چطور می شود یک ویتنامی و یک آمریکایی کنارهم زندگی کنند، فرزندی داشته باشند که اول آمریکایی باشد بعد هم ویتنامی.
زندگی هم چیز عجیبی است. دیدن یک نفر با قیافه ی "ویت کنگ" ها با لهجه ی آمریکایی هم شاید از عجایب این زندگی باشد، شاید هم نه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر