دارم فکر می کنم که ؛ چرا شاعران و نویسندگان ما از وبلاگ به عنوان یک رسانه برای ارتباط بیشتر و نزدیکتر با مخاطبان آثارشان استفاده نمی کنند؟ راستش عده کمی از نویسندگان و شاعران ایرانی تاکنون به راه اندازی وبسایت و وبلاگ اقدام کرده اند. عده بسیار کمی . یکی در جواب این سوالم می گفت که شاید نمی خواهند ارتباطی این چنین نزدیک داشته باشند و یا این که اصلن به شاعر و نویسنده نمی خورد که هر روز یا هر چند روز یکبار خودش و افکارش را در اختیار دیگران قرار بدهد، آنها باید بنشینند و در سکوت و بی سر و صدا کار کنند.اما من فکر می کنم در شرایطی که شعر و ادبیات ما قرار دارد و سانسور عظیمی که جای هر گونه حرکتی را از شاعران و نویسندگان گرفته ، استفاده از فضای مجازی می تواند به نوعی یک در پشتی و راه گریز از این سانسور و فضای بسته باشد.همین طور علت عدم استفاده شاعران و نوسندگان ایرانی از امکانات دنیای مجازی را نا آشنا بودن با این تکنولوژی می دانم. این مساله ناآشنا بودن، خودش به گمانم دلیل بزرگ این عدم حضور است. دیگر دلیلی که در این میان وجود دارد و سد راه اهالی ادبیات و شعر می شود .این مساله از طرفی هم مشکلی است که تمام شاعران و نویسندگان ایرانی با مقوله ای به نام خودنویسی یا همان در باره خود نوشتن دارند. چند سال پیش در گفت و گوهای کوتاهی که با اهالی ادبیات و شعر داشتم برای روزنامه ای ، از هر کدام که می پرسیدم چرا درباره خودتان کتابی یا کتابچه ای منتشر نمی کنید ، همگی بدون استثناء این پاسخ را می دادند که فلانی می خواهی برایمان حرف در بیاورند که طرف فکر کرده کسی شده است برای خودش.آن زمان حق با این دوستان بود اما حالا وضع فرق می کند، به واقع اگر همین حالا بخواهید در باره یکی از شاعران و یا نویسندگان مورد علاقه تان اطلاعی کسب کنید ، اورا به کسی معرفی کنید یا بدانید که چه اثری از او به زودی منتشر می شود ، بی شک به مشکل برخواهید خورد. مگر اینکه شماره تلفن خودش را داشته باشید و ارتباط صمیمانه ای.در غیر این صورت هیچ بدست نخواهید آورد مگر اخبار ناقص خبرگزاری ها و روزنامه های داخلی (آنهم در صورتی که آن شخص مورد پسند نظام باشد) که از روی هم کپی شده است و شما را هم به اشتباه می اندازد.
در این شرایط حتی گاهی این بحث هم مطرح می شود که چرا ادبیات و شعر معاصر ایران در دنیا مطرح نمی شود . حالا شما برای مثال یک نویسنده یا شاعر هندی ، ژاپنی یا ترک را جستجو کنید. بی شک اولین پنجره یافته شده شما را به وبسایت و وبلاگ شخصی اش هدایت می کند که پر است از اطلاعات و عکس ها و نقدها درباره آن نویسنده یا شاعر.حالا در این میان، اطلاعات در باره نویسندگان و شاعران اروپایی ، آمریکایی و حتی آفریقایی که بسیارکاملتر است. باور کنید همین چندی پیش یکی از شاعران خوبمان هم در ابراز هویت و معرفی خودش در یک کشور اروپایی دچار مشکل شده بود ، آنها اسمش را شنیده بودند ، اما هیچ اطلاع دیگری از او نداشتند.در این میان حتی آن دسته کمی از شاعران و نویسندگان ایرانی که دارای وبسایت یا وبلاگی هم هستند ، در پایگاه های مجازی خود کمتر اطلاعاتی از خود و آثارشان را در دسترس گذاشته اند. ( بیشتر این وبسایت ها یا توسط دوستی یا آشنایی اداره می شود)همینطور دراین وبسایت و وبلاگ ها حتی نمونه ای از آثار هم در دسترس نیست و یا تنها به زبان فارسی است و هیچ اشاره ای به اثارش هم نشده است و بسیار ابتدایی طراحی شده است. گویا تنها برای این که چیزی به این اسم وجود داشته باشد.مثلن در گفت و گوهایی که داشتم با برخی از اهالی ادبیات فتح الله بی نیاز ، داستان نویس و منتفد عزیز و یا اسدالله امرایی مترجم آثار داستانی برایم توضیح دادند که مراحل انتشار یک اثر ادبی در کشورهای دیگر چگونه است و این که چطور مراسم رونمایی ، جشن امضاء اثر یا خبررسانی درباره ی اثر و خالقش برگزار می شود. اینکه چطور نویسندگان و شاعران به دانشگاه ها و شهر های مختلف سفر می کنند و در باره طی مراحل انتشار اثر و خود متن با مخاطبانشان گفت و گو می کنند. اما چرا نویسندگان و شاعران ما چنین نمی کنند؟فرض می گیرم که امکان سفر و چنین مراسمی در ایران فراهم نیست، اما دست کم امکان ارتباط با مخاطبان توسط اینترنت که فراهم است، چرا این کار هم صورت نمی گیرد؟
اگر نگاهی به گفت و گوهای شاعران و نویسندگان ایرانی در سال گذشته بیاندازیم در می یابیم که همگی در این نکته اشتراک داشته اند که بنا بر محدودیت ها و سانسور موجود امکان انتشار آثارشان نیست و کم کم ارتباط و علاقه مخاطبان بر اثر این سانسور و محدودیت در حال گسسته شدن است.برخی هم حتی فراتر گفته اند که شعر و ادبیات واقعی ایران در حال نابودی است. در این صورت آیا وقتش نرسیده حرکتی برای کنار زدن این محدودیت ها و سانسور انجام شود؟ آیا عدم آشنایی به امکانات دنیای مجازی که تنها راه ممکن است آیا باید به گسست ارتباط با شعر و ادبیات بیانجامد؟ این آشنایی چقدر هزینه دارد؟ چقدر وقت می خواهد؟شما حتی اگر سری به وبسایت های کانون نویسندگان ایران و یا وبسایت شاعران و نویسندگان معروفی بزنید که در این عرصه فعال هستند، می بینید که آخرین بروز رسانی هاشان دست کم به یکسال پیش و یا بیشتر بر می گردد. پس حتی آنهایی که وارد این عرصه هم شده اند از این امکان به درستی استفاده نکرده اند که نتیجه ای بگیرند و به دیگران توصیه اش کنند.
در حال حاضر گمان می کنم تنها طریق حضور در دنیای مجازی می توانیم سانسور و محدودیت های موجود را کنار بزنیم، آنها کسانی هستند که با ورودشان به وبلاگ نویسی و فضای مجازی می توانند از انرژی نهفته در آن به خوبی استفاده کنند و روحی تازه در این فضا بدمند. پس نباید وقت را تلف کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر