راستش نمی دانم چرا اما احساس کردم در روزی که مناسبت جهانی کارگر را با خودش به همراه دارد ،نباید بنویسم. یعنی راستش منتظر بودم. با خبرهایی که خوانده بودم از تشکلیلات خانه کارگر و همینطور شوراهای اسلامی کار و اینکه برای این روز برنامه ریزی سیاسی کرده بودند و می خواستند خودشان را به نوعی به دولت و وزارت کار (بخوانید وزارت بیکاری)تحمیل کنند ، مجبورم کرده بود که با اطلاع بیشتری بنویسم . در شرایطی که بدترین برخوردها طی ماههای اخیر باکارگران صورت گرفته باید که کمی با مطالعه و دقیق تر راجع به این مساله نوشت. همین دلایل کافی بود برایم تا از نوشتن خودداری کنم تا مبادا سوتعبیر شود برای کسی یاکسانی.
حالا هم ترجیح می دهم این دو گزارش رااین جا بگذارم تا چیزی بنویسم چرا که حقیقت ماجرا همین بوده است:
کارگران: انرژی رو رها کن، فکری به حال ما کن
پلیس ضد شورش و حمله به کاگران شرکت واحد
اخراج 7000 کارگر ایرانی در روز جهانی کارگر
و
اعتراض امروز کارگران هر چند نشان می دهد که هنوز کارگران ایرانی از تشکیلات و قوانین صنفی تا اندازه ای بی اطلاع اند اما نشانگر این مساله هم هست که تشکیلاتی که با نام خانه کارگر و یا شورای اسلامی کار نیز فعالیت می کنند نمایندگان واقعی کارگران ایرانی نیستند.امید وارم که تشکل های صنفی مستقل و همینطور سندیکاهای کارگری حالا که شرایط مهیاست و وجودشان احساس می شود به شکل گسترده و منظمی شروع به فعالیت کنند.چرا که حتی در بسیاری کشورهای پیشرفته و متمدن نیز چنین تشکیلاتی سبب احقاق حق کارگران می شوند.بهرحال روز جهانی کارگر در سال جدید نیز گذشت اما همچنان کارگران مظلوم تر از دیگرانند و حکایت همچنان باقی...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر