رهبران جنبش سبز آقایان موسوی و کروبی در بیانیه ای اعلام کردند که ؛ درپی کارشکنی های مکرر وزارت کشور برای صدور مجوز راهپیمایی 22 خرداد، برای حفظ و جان مردم این راهپیمایی برگزار نخواهد شد.
تا اینجای کار نظر و تحلیل های متفاوتی درباره همین بیانیه منتشر شده و عده ای رهبران سبز را به عقب نشینی متهم کرده اند و عده ای دیگر با در نظر گرفتن احتمالاتی از یک بازی سیاسی و تغییر و تحولات احتمالی در آینده خبر داده اند و عده ای هم آن را با مثال هایی حرکتی درست قلمداد کرده اند.
من اما تنها به این بیانیه و موضوع پیشنهادی آن یعنی عدم شرکت در راهپیمایی 22 خرداد می پردازم و از احتمالات در می گذرم. به گمانم بیانیه آقایان موسوی و کروبی یک حرکت درست سیاسی است که از رهبران با درایت یک جنبش مردمی انتظار می رفت.
با توجه به اخباری که در چند روز گذشته درباره آماده باش نیروهای انتظامی و امنیتی در تهران منتشر شده ، برگزاری "مانور اقتدار" و همچنین تحلیل های ارایه شده در نشریات داخلی سپاه پاسداران، حاکمیت برای کنترل راهپیمایی 22 خرداد دو راهکار را مد نظر داشت؛
اول این که با وقت کشی تا لحظه آخر در نهایت مجوز راهپیمایی 22 خرداد را صادر کند اما همزمان مسیرهای منتهی به میدان امام حسین ، خیابان انقلاب تا آزادی و همچنین منافذ مترو در این مسیر را با حضور پرتعداد نیروهایش ببندد و مانع حضور مردم در مسیر امام حسین به آزادی شود. به این ترتیب روز راهپیمایی 22 خرداد جمعیتی بسیار کم موفق به حضور شده و در نهایت با اجازه ورود به آقایان موسوی و کروبی و جمعیت بسیار اندک حاکمیت این موضوع را در بوق و کرنا می کرد که بله جنبش سبز یا به قول خودشان "فتنه" با سرانش جمیعن انقدر تعدادشان است.
دومین راهکارشان این بود که کارشکنی برای مجوز را تا آخر وقت ادامه می دهیم، درنهایت مجوز صادر نمی کنیم، نیروهای انتظامی و امنیتی را هم در شمال و جنوب مسیر امام حسین تا آزادی مستقر می کنیم،منافذ مترو را می بندیم، اگر آقایان موسوی و کروبی و طرفدارانشان آمدند در یک تجمع غیر قانونی شرکت کرده اند و ما سرکوبشان می کنیم چون خلاف قانون و امنیت ملی اقدام کرده اند. درکنار این مساله توجیهاتی از این دست که اینها دستشان با عوامل خارجی یکی است هم قدرت می گرفت، با این توصیف که بله شورای امنیت قطعنامه تحریمی صادر کرده است و آمریکا و غرب از بیرون و این "منافقان" از داخل در حرکتی هماهنگ به ما ضربه می زنند.
این دو تحلیل و راهکار غالب حکومت مستقر برای رویارویی با راهپیمایی مردمی 22 خرداد بود. در مقابل اما این جا بیانیه آقایان موسوی و کروبی مبنی بر عدم برگزاری راهپیمایی برای حفظ و جان مردم را قرار می دهیم.
رهبران جنبش سبز با این بیانیه به گمانم هر دو دست و بازی حاکمیت را به هم زدند. با درخواست آنها از مردم برای لغو راهپیمایی 22 خرداد ؛ اول یکبار دیگر نشان دادند که حاکمیت ایران و شخص رهبری و دولت مستقر اهل گفت و گو و منطق نیست و همچنان اصرار بر حفظ بحران در کشور دارد، چرا که حتا با راهپیمایی سکوت و مسالمت آمیز منتقدان یا معترضان به حکومت نیز مخالفت کرده است، این موضوع دو عمق دارد، یکی عمق داخلی و دیگری عمقی بین المللی. یعنی هم در میان طرفداران جناح حاکم این موضوع به تناقضات دیگر درباره مشروعیت دولت و حکومت مستقر دامن می زند و هم در وجه بین الملی حکومت ایران تاثیر منفی خواهد گذاشت و عدم مشروعیتش را دوباره به رخ جهانیان می کشد.
دوم اما اگر مردم در راهپیمایی 22 خرداد به صورت خودجوش حاضر شوند و به راهپیمایی سکوت خود در مسیر میدان امام حسین تا آزادی ادامه دهند، و نیروهای انتظامی و امنیتی احیانن با مردم برخوردی کنند، باز همان عوارض مورد اول گریبانگیر حاکمیت خواهد بود، به این ترتیب که هم مجوز راهپیمایی مسالمت آمیز نداده و هم مردم خود که در سکوت اعتراض می کنند را سرکوب کرده است. به این ترتیب؛ دو سر این بیانیه و تصمیم رهبران سبز به نفع جنبش و مردم و هر دو سرش باخت برای حاکمیت خواهد بود.
در کنار این موضوع البته جنبه مردمی و انسانی بیانیه را هم نباید فراموش کرد که به این ترتیب رهبران جنبش همچنان اعلام می کنند که مردم برای شان اهمیت بیشتری از هرمساله دارد و آنها حاضر نیستند برای یک گام به جلو مردم را در خطر بیاندازند. البته موضوع دیگری هم هست و این که این بیانیه با کمال خونسردی و درایت نشان می دهد که توانایی های جنبش سبز و اعضایش آنقدر هست که بتواند از یک مناسبت یا حضور خیابانی برای حقوق انسانی صرف نظر کندو نشان می دهد که فرصت به اندازه کافی دارد.
والبته به این تصمیم رهبران جنبش سبز و هوشمندی سیاسی شان باید این مساله را نیز اضافه کرد که با چنین موضع گیری همچنان که در طول یکسال گذشته نیروهای انتظامی، نظامی و امنیتی در بسیاری مواقع آماده باش بوده اند و در سایر مواقع هم نیمه آماده باش بازهم باید به همان شیوه خسته کننده کار خود ادامه بدهند. به این ترتیب همچنان آنها خسته می شوند و نه ما و جنبش سبز. به عبارتی با این روش در عین حالی که نیروی آنها همچنان تحلیل می رود این مشت بسته برای جنبش سبز محفوظ می ماند که ما هرزمانی که بخواهیم توانایی و پشتوانه مردمی اش را داریم که به کف خیابان بیاییم و مطالباتمان را درخواست کنیم از حاکمیت.
پس نوشت: اول این که این نظر در بحث با دوستان خوبم در یک کافه و پیش از بیانیه آقایان موسوی و کروبی به بحث گذاشتیم و دوم این که برای این می نویسمش چون همین بحث درباره بیانیه آقایان موسوی و کروبی در فیس بوک و در حلقه دوستان نیز مطرح شد من هم این نظر را دادم و حالا خواستم که منتشر شود برای رفقای چشم هایش.
تا اینجای کار نظر و تحلیل های متفاوتی درباره همین بیانیه منتشر شده و عده ای رهبران سبز را به عقب نشینی متهم کرده اند و عده ای دیگر با در نظر گرفتن احتمالاتی از یک بازی سیاسی و تغییر و تحولات احتمالی در آینده خبر داده اند و عده ای هم آن را با مثال هایی حرکتی درست قلمداد کرده اند.
من اما تنها به این بیانیه و موضوع پیشنهادی آن یعنی عدم شرکت در راهپیمایی 22 خرداد می پردازم و از احتمالات در می گذرم. به گمانم بیانیه آقایان موسوی و کروبی یک حرکت درست سیاسی است که از رهبران با درایت یک جنبش مردمی انتظار می رفت.
با توجه به اخباری که در چند روز گذشته درباره آماده باش نیروهای انتظامی و امنیتی در تهران منتشر شده ، برگزاری "مانور اقتدار" و همچنین تحلیل های ارایه شده در نشریات داخلی سپاه پاسداران، حاکمیت برای کنترل راهپیمایی 22 خرداد دو راهکار را مد نظر داشت؛
اول این که با وقت کشی تا لحظه آخر در نهایت مجوز راهپیمایی 22 خرداد را صادر کند اما همزمان مسیرهای منتهی به میدان امام حسین ، خیابان انقلاب تا آزادی و همچنین منافذ مترو در این مسیر را با حضور پرتعداد نیروهایش ببندد و مانع حضور مردم در مسیر امام حسین به آزادی شود. به این ترتیب روز راهپیمایی 22 خرداد جمعیتی بسیار کم موفق به حضور شده و در نهایت با اجازه ورود به آقایان موسوی و کروبی و جمعیت بسیار اندک حاکمیت این موضوع را در بوق و کرنا می کرد که بله جنبش سبز یا به قول خودشان "فتنه" با سرانش جمیعن انقدر تعدادشان است.
دومین راهکارشان این بود که کارشکنی برای مجوز را تا آخر وقت ادامه می دهیم، درنهایت مجوز صادر نمی کنیم، نیروهای انتظامی و امنیتی را هم در شمال و جنوب مسیر امام حسین تا آزادی مستقر می کنیم،منافذ مترو را می بندیم، اگر آقایان موسوی و کروبی و طرفدارانشان آمدند در یک تجمع غیر قانونی شرکت کرده اند و ما سرکوبشان می کنیم چون خلاف قانون و امنیت ملی اقدام کرده اند. درکنار این مساله توجیهاتی از این دست که اینها دستشان با عوامل خارجی یکی است هم قدرت می گرفت، با این توصیف که بله شورای امنیت قطعنامه تحریمی صادر کرده است و آمریکا و غرب از بیرون و این "منافقان" از داخل در حرکتی هماهنگ به ما ضربه می زنند.
این دو تحلیل و راهکار غالب حکومت مستقر برای رویارویی با راهپیمایی مردمی 22 خرداد بود. در مقابل اما این جا بیانیه آقایان موسوی و کروبی مبنی بر عدم برگزاری راهپیمایی برای حفظ و جان مردم را قرار می دهیم.
رهبران جنبش سبز با این بیانیه به گمانم هر دو دست و بازی حاکمیت را به هم زدند. با درخواست آنها از مردم برای لغو راهپیمایی 22 خرداد ؛ اول یکبار دیگر نشان دادند که حاکمیت ایران و شخص رهبری و دولت مستقر اهل گفت و گو و منطق نیست و همچنان اصرار بر حفظ بحران در کشور دارد، چرا که حتا با راهپیمایی سکوت و مسالمت آمیز منتقدان یا معترضان به حکومت نیز مخالفت کرده است، این موضوع دو عمق دارد، یکی عمق داخلی و دیگری عمقی بین المللی. یعنی هم در میان طرفداران جناح حاکم این موضوع به تناقضات دیگر درباره مشروعیت دولت و حکومت مستقر دامن می زند و هم در وجه بین الملی حکومت ایران تاثیر منفی خواهد گذاشت و عدم مشروعیتش را دوباره به رخ جهانیان می کشد.
دوم اما اگر مردم در راهپیمایی 22 خرداد به صورت خودجوش حاضر شوند و به راهپیمایی سکوت خود در مسیر میدان امام حسین تا آزادی ادامه دهند، و نیروهای انتظامی و امنیتی احیانن با مردم برخوردی کنند، باز همان عوارض مورد اول گریبانگیر حاکمیت خواهد بود، به این ترتیب که هم مجوز راهپیمایی مسالمت آمیز نداده و هم مردم خود که در سکوت اعتراض می کنند را سرکوب کرده است. به این ترتیب؛ دو سر این بیانیه و تصمیم رهبران سبز به نفع جنبش و مردم و هر دو سرش باخت برای حاکمیت خواهد بود.
در کنار این موضوع البته جنبه مردمی و انسانی بیانیه را هم نباید فراموش کرد که به این ترتیب رهبران جنبش همچنان اعلام می کنند که مردم برای شان اهمیت بیشتری از هرمساله دارد و آنها حاضر نیستند برای یک گام به جلو مردم را در خطر بیاندازند. البته موضوع دیگری هم هست و این که این بیانیه با کمال خونسردی و درایت نشان می دهد که توانایی های جنبش سبز و اعضایش آنقدر هست که بتواند از یک مناسبت یا حضور خیابانی برای حقوق انسانی صرف نظر کندو نشان می دهد که فرصت به اندازه کافی دارد.
والبته به این تصمیم رهبران جنبش سبز و هوشمندی سیاسی شان باید این مساله را نیز اضافه کرد که با چنین موضع گیری همچنان که در طول یکسال گذشته نیروهای انتظامی، نظامی و امنیتی در بسیاری مواقع آماده باش بوده اند و در سایر مواقع هم نیمه آماده باش بازهم باید به همان شیوه خسته کننده کار خود ادامه بدهند. به این ترتیب همچنان آنها خسته می شوند و نه ما و جنبش سبز. به عبارتی با این روش در عین حالی که نیروی آنها همچنان تحلیل می رود این مشت بسته برای جنبش سبز محفوظ می ماند که ما هرزمانی که بخواهیم توانایی و پشتوانه مردمی اش را داریم که به کف خیابان بیاییم و مطالباتمان را درخواست کنیم از حاکمیت.
پس نوشت: اول این که این نظر در بحث با دوستان خوبم در یک کافه و پیش از بیانیه آقایان موسوی و کروبی به بحث گذاشتیم و دوم این که برای این می نویسمش چون همین بحث درباره بیانیه آقایان موسوی و کروبی در فیس بوک و در حلقه دوستان نیز مطرح شد من هم این نظر را دادم و حالا خواستم که منتشر شود برای رفقای چشم هایش.
